küçük bi öykü bu ..herkesin başından geçen ...

bir gece aniden bi şimşek çaktı ...arkasındanda bi patırdı koptu ....gerçekten ürpertici kocaman bi sesti...ses dalga dalga yayılarak uzaklaştı ....sonra bardaktan boşanan yağmur başladı...rüzgarın sesi bütün odanın içinde dolaştı ......
___korkuyomusun yamık prenses...korkuyosan yanıma gel sana sımsıkı sarılayım......
___hayır korkmuyorum ..neden korkayım ki ..ben kocaman biriyim ....korkmam....
sonraki gece aynı ışık gene çaktı ....ve hiç durmadan arka arkaya çaktı ......yağmur o kadar şiddetliydi ki sokak görünmüyo mekanlar kayboluyordu ....
___korkuyomusun yamık prenses...korkma bak ben yanındayım.....
___ben hiç korkmadım ...neden korkacam ki....
sonra bahar geldi.....pencerelerden çiçek kokuları içeri sızdı ...minik meltem esintileri kocaman sevinç pınarlarının suyunu içimize akıttı..... havalar yavaş yavaş soğumaya başladı...ve gene kış gelmek için ilk ışığını gönderdi....gürültü de pek tabiki peşini bırakmdı .....
___korkuyomusun yamık prenses...korkmasanda sana sarılmak istiyorum......
ve sarıldılar......ta ki uykuya dalana kadar.....
yamık prenses sabah o sıcak kolda uyandığında anladı ki belkide korkmak lazımdı ....çünkü sarılmak için bundan daha iyi bi bahane bulunamazdı ......öğrendi o ışıkla korkmayı .....bütün kış her şimşekte sarıldılar.....
bir sürü kış geçti.....sayısız şimşek ...sayısız kucak dolusu sıcak an.....
sonra öle bi kış geldiki yamık prenses hiç ummadığı bi anda yakalanmıştı o ışığa.....çünkü yamık prenses korkuyu öğrenmiş buna güdülenmiş her ışık her sesle irkilir hale gelmişti.....ama odada yalnızdı ..artık korkuyomusun diye soranda yoktu.....içinden bi şarkı mırıldanmaya başladı......bi mum yaktı .... mumun dansını izlemeye başladı ve gelecek kışları düşündü.....ve kendine söz verdi.....artık hiç korkmadan sarılacam ....ama şimşek artık çakmasan diyorum..bütün gürültünüde peşine tak  ve git....